Afwisselend laat ik me informeren door overheid en gangbare media enerzijds en de media die zich nu ontwikkelt en een tegengeluid laat horen anderzijds. Ik zoek naar informatie die resoneert, die bij me aanklopt. Wat is waar? Dat kan zo’n driftig zoeken worden dat het stress geeft en opstandig maakt.

Om daarin niet vanuit angst en wantrouwen te handelen heb ik iets te doen.

Ik denk aan de woorden van Hans Korteweg. ‘We zijn al ontspannen, we hoeven daar niets voor te doen.’ En dan ben ik daar weer. Als ik in het midden blijf, zoals ik dat zelf noem, en me niet laat meenemen in de turbulentie om me heen, ervaar ik rust en ontspanning.

Voorstellingen en verwachtingen die ik heb van hoe de overheid en media ‘moeten zijn’ en ‘niet mogen zijn’ vallen daar weg. Voorstellingen van de rol die ik in dat geheel moet of niet mag spelen ook.

Dit betekent niet dat ik gelaten op de bank zit. Ik blijf wakker aanwezig en handel vanuit mijn beste weten als zich nieuwe ontwikkelingen voordoen. Dat betekent soms ook dat ik in een andere richting dan de gangbare beweeg.

Afgelopen zomer werden plots alle maatregelen om het virus in te dammen losgelaten. Dat was een moment voor ons in de bakkerij (die ik samen met mijn lief heb, Streekbakker Jorrit) om tegen de herwonnen ‘vrijheid’ in te besluiten dat we nog steeds maar enkele mensen tegelijk binnen laten in de winkel en de afstand naar elkaar te respecteren. Dat ervaar ik op dat moment als het beste om te doen. Het komt als een ‘weten’ in me op, niet ingegeven door iemand of iets buiten mij. Er is een aanleiding en ik geef een antwoord, vanuit een ruimte waarin ik ontspannen aanwezig ben.

Onze klanten bleken het prettig te vinden en dat is fijn.

Deze tijd inspireert me meer dan ooit om ook anderen te herinneren aan deze ruimte. Ruimte die je op verschillende manieren kwijt denkt te raken, maar die er in jezelf altijd is. Ruimte om te vertrouwen, ruimte om het leven lief te hebben.